Μια από τις σημαντικότερες καινοτομίες στην αξιολόγηση του μαθήματος «Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία» Λυκείου, αλλά και ένα από τα μεγαλύτερα «αγκάθια» του, είναι η σύνθεση ενός «ερμηνευτικού σχολίου» σε μη διδαγμένο κείμενο (ποιητικό, πεζό, θεατρικό) από τους μαθητές.
Στόχος του ερμηνευτικού σχολίου είναι η παραγωγή ενός σύντομου κείμενου που περιλαμβάνει την ανάπτυξη του βασικού θέματος, αλλά και τον προσωπικό σχολιασμό μέσα από τα «μάτια» των μαθητών.
Κατά το σχολικό έτος 2021-2022 στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας ανατέθηκε στους μαθητές της Β’ λυκείου να επιχειρήσουν τη δική τους ερμηνευτική προσέγγιση σε τραγούδια επιλογής τους (ελληνικά ή ξένα) και να παρουσιάσουν τις εργασίες τους στην τάξη. Αυτή η δημιουργική εργασία κινητοποίησε όλους τους μαθητές των Εκπαιδευτηρίων μας, οι οποίοι εργάστηκαν είτε ατομικά είτε ομαδικά για να τη φέρουν εις πέρας.
Στίχοι
I’m sorry if I seem uninterested
Or I’m not listenin’ or I’m indifferent
Truly, I ain’t got no business here
But since my friends are here, I just came to kick it
But really I would rather be at home all by myself not in this room
With people who don’t even care about my well being
I don’t dance, don’t ask, I don’t need a boyfriend
So you can go back, please enjoy your party
I’ll be here
Somewhere in the corner under clouds of marijuana
With this boy who’s hollering, I can hardly hear
Over this music I don’t listen to and I don’t wanna get with you
So tell my friends that I’ll be over here
Oh-oh-oh here, oh-oh-oh here
Oh, I ask myself what am I doing here?
Oh-oh-oh here, oh-oh-oh here
And I can’t wait ’til we can break up out of here
Excuse me if I seem a little unimpressed with this
An anti-social pessimist, but usually I don’t mess with this
And I know you mean only the best
And your intentions aren’t to bother me
But honestly I’d rather be
Somewhere with my people we can kick it and just listen
To some music with the message (like we usually do)
And we’ll discuss our big dreams
How we plan to take over the planet
So pardon my manners, I hope you’ll understand
That I’ll be here
Not there in the kitchen with the girl
Who’s always gossiping about her friends
So tell them I’ll be here
Right next to the boy who’s throwing up
‘Cause he can’t take what’s in his cup no more
Oh God, why am I here?
Oh-oh-oh here, oh-oh-oh here
Oh, I ask myself what am I doing here?
Oh-oh-oh here, oh-oh-oh here
And I can’t wait ’til we can break up out of here
Hours later congregating next to the refrigerator
Some girl’s talking ’bout her haters
She ain’t got none
How did it ever come to this
I shoulda never come to this
So holla at me, I’ll be in the car when you’re done
I’m standoffish, don’t want what you’re offering
And I’m done talking
Awfully sad it had to be that way
So tell my people when they’re ready that I’m ready
And I’m standing by the TV with my beanie low
Yo, I’ll be over here
Oh-oh-oh here, oh-oh-oh here
Oh, I ask myself what am I doing here?
Oh-oh-oh here, oh-oh-oh here
And I can’t wait ’til we can break up out of here
Ερμηνευτικό σχόλιο (Κόλλια Ειρήνη)
Το τραγούδι «Here» της Alessia Cara αναφέρεται στους νέους και συγκεκριμένα στην πίεση από τους συνομήλικούς τους για να προβούν σε ενέργειες πέρα από τη θέλησή τους. Η ίδια, με αφορμή τη δική της επίσκεψη σε ένα πάρτι, εκφράζει την άποψή της πάνω στο θέμα.
Χαρακτηριστικά, χρησιμοποιώντας α’ ενικό πρόσωπο (“I’m sorry” = λυπάμαι, “I’m indifferent ”= είμαι αδιάφορη, ”my friends”= στους φίλους μου “ I’ ll be”= θα είμαι κλπ.) εξομολογείται τις σκέψεις και τη συναισθηματική της κατάσταση. Αν και σε πάρτι, φαίνεται να μη διασκεδάζει ιδιαίτερα. Αντίθετα, δηλώνει εκνευρισμένη τόσο με τη στάση των άλλων απέναντι στην ίδια(“ But really I would rather be at home all by myself not in this room with people who don’t even care about my well being”= Αλλά πραγματικά θα προτιμούσα να είμαι μόνη μου στο σπίτι όχι σε αυτό το δωμάτιο με ανθρώπους που δεν νοιάζονται καν για την ευημερία μου), όσο και με τον ίδιο της τον εαυτό.
Αρχικά, αυτό συμβαίνει διότι πιστεύει πως παρά το πλήθος των ατόμων, κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όμως ο θυμός ή ακόμα και η απογοήτευση από τον ίδιο της τον εαυτό φανερώνεται στο ρητορικό ερώτημα “Oh, I ask myself what am I doing here?”= Ω, αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ. Τη στιγμή εκείνη συνειδητοποιεί για πρώτη φορά την παγίδα στην οποία έχει πέσει, δηλαδή ότι έχει παρασυρθεί από τις επιθυμίες των φίλων της και παρευρίσκεται σε έναν χώρο τον οποίο υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα σκεφτόταν να επισκεφτεί (“I shoulda never come to this”= Δεν θα έπρεπε ποτέ να έρθω σε αυτό).
Μάλιστα, δηλώνει πως θύματα στην ίδια παγίδα είναι και άλλα παιδιά, τα οποία καταλήγουν σε άθλια κατάσταση, προφανώς, επειδή έχουν ενεργήσει με τρόπο τέτοιο, ώστε να γίνουν αρεστά καταναλώνοντας αλκοόλ. (” Right next to the boy who’s throwing up ‘Cause he can’t take what’s in his cup no more”= Ακριβώς δίπλα στο αγόρι που κάνει εμετό. Γιατί δεν αντέχει πλέον αυτό που έχει στο ποτήρι του). Παρ’ όλα αυτά, αρνείται να ενδώσει στις συνήθειες οι οποίες της επιβάλλονται κοινωνικά από τους συνομήλικους της (“I don’t dance, don’t ask, I don’t need a boyfriend”= Δεν χορεύω, μη ρωτάτε, δεν χρειάζομαι αγόρι, “Excuse me if I seem a little unimpressed with this”= Συγγνώμη αν φαίνομαι λίγο αδιάφορη με αυτό), αλλά ούσα λυπημένη, εκνευρισμένη και απογοητευμένη για όλους τους παραπάνω -και όχι μόνο- λόγους και ενώ δεν αντέχει άλλο κλείνεται στον εαυτό της και ελπίζει να λήξει σύντομα το «βασανιστήριό» της (“And I can’t wait ’til we can break up out of here”= Και δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να φύγουμε από εδώ, “ And I’m standing by the TV with my beanie low”= Και στέκομαι δίπλα στην τηλεόραση με χαμηλά την κουκούλα μου).
Πιστεύω πως το θέμα αυτό είναι διαχρονικό και απευθύνεται στα παιδιά της ηλικίας μου στα οποία συχνά επιδρούν είτε οι φίλοι είτε οι «φίλοι» τους αρνητικά και τους αναγκάζουν να προβούν σε πράξεις που δεν θέλουν απλώς για να συνεχίσουν να είναι «άξιοι» να κάνουν παρέα μαζί τους, με αποτέλεσμα να καταπιέζονται. Ακούγοντας αυτό το τραγούδι αισθάνομαι συμπόνια για της τραγουδίστρια, διότι κατανοώ τη θέση στην οποία βρίσκεται. Ταυτόχρονα, όμως, μπαίνω και σε μία διαδικασία συλλογισμού και αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο έχω βρεθεί και εγώ σε αντίστοιχη κατάσταση. Αν ξαναβρισκόμουν πώς θα αντιδρούσα αυτή τη φορά; Θα ανεχόμουν ξανά να συμβάλω στη διαιώνιση αυτού του φαινομένου;